Bahar geldi! Sanki memleketin
bir tarafında yüreğimiz kan ağlamıyormuş, sanki bir akıl tutulmasını bir
televizyon dizisi gibi seyretmiyormuşuz, sanki her gün bir öncekinden daha
anlaşılmaz bir deliliğin içinde savrulmuyormuşuz gibi geldi. Otoyol kenarlarında bile papatyalar açtı. Dağlar,
bayırlar, kaldırım kenarları, ağaçlar çiçek çiçek!
Umut gibi, mutluluk gibi, her
şey yeniden başlamış gibi ... Hayatın hem hiç bir şey yokmuş gibi bir düzen
içinde akması, günün sıradan hali. Hem üzerine bastığımız zeminin her gün
daha fazla ısınması, bir yanık kokusu ...
Ben en
güzel zamanlarındayım ömrümün. Üstelik bunun farkındayım. Önümde açılan yollara, yoluma
çıkanlara, hayata, bana verdiklerine minnettarım. Şanslıyımdır bloggerlarım,
hep öyleydim. Minnettarım.
Geçen hafta bir koçluk
sohbetimiz şu soruyla derinleşti: “İnsan önce kendini tanımakla mı başlamalı
yoksa kendini sevmekle mi?” İnsan kendini tanımadan, sevebilir mi? İnsan her
sevdiğini tanır mı? Peki, insan her tanıdığını sever mi?Tanımak sevmek için,
sevmek tanımak için bir ön şart mıdır? Bilmem ki ... Soruların peşinden gidenim
ben. Cevapta kalanlardan değilim. Heyecanla Nisan’da, hem de Kapadokya’da
katılacağım eğitimi bekliyorum hem cevabı bilmediğim yeni soruları.
Kızımın teog
çilesinin dolmasına az kaldı. Bir çok keyifli, bir gün yorgunluktan telef idare
edip gidiyor tatlı çocuğum.
Bahar, mevsimlerin
en aşka benzeyeni...
The Guest House
Rumi
This
being human is a guest house.
Every morning a new arrival.
A joy, a depression, a meanness,
some momentary awareness comes
As an unexpected visitor.
Welcome and entertain them all!
Even if they're a crowd of sorrows,
who violently sweep your house
empty of its furniture,
still treat each guest honorably.
He may be clearing you out
for some new delight.
The dark thought, the shame, the malice,
meet them at the door laughing,
and invite them in.
Be grateful for whoever comes,
because each has been sent
as a guide from beyond.
