Neredeyse hiç birşeyin planlandığı gibi gitmediği bir gündü. Sabahın sürprizi kızımı geçirdikten sonra salondaki sehpanın üzerinde ödevlerini yaptığı iki kitabını bulmamdı! Onları evde unutmuş!!! Hemen kafamda iki ses konuşmaya başladı. "Bırak, kitaplar kalsın. Böylece unutmamayı öğrenir. Hem evin yakın olmayabilirdi, sen de evde olmayabilirdin." "Saçmalama! Evdesin, ev de okula yakın. Yetişebilirsin. Bütün akşam emek verip ödevlerini yaptı. Unutmuş işte. Çok insanca. Bunun için niye üzülsün? Hemen çıkarsan, derse girmeden yetişebilirsin." İkinci sesi dinledim. (Çok zor olmadı.) Pijamaları fırlatıp ne bulduysam giydim, koşarak çıktım. Arabam yoktu, taksiye bindim. Nefes nefese yetiştim. Kitaplarını unuttuğundan habersiz, kabanının sıkışan fermuarını açması için öğretmeninden yardım istiyordu küçücüğüm. Beni görünce şaşırdı, anlayamadı. Kitapları elimde görünce "onları düşürmüş müyüm?" dedi hayretle. Unutmuş olduğunu anlattım. Hemen verip sınıfın kapısına gidiyordum ki peşimden yetişti. "Hayatımı kurtardın anneciğim, çok teşekkür ederim" deyince doğru sesi dinlediğime emin oldum.
Sonrasında uzuuuun uzun yürüdüm. Sadece yürümüş olmak için... Kafamda başka konularda farklı şeyler söyleyen sesler konuşmaya devam ettiler. Hangisini dinleyeceğime bir türlü karar veremediğim konular...
Eve dönmek ve evdeki hiç bitmeyen işlere dalmak insanı bu kararsızlıklardan uzaklaştırıyor. Sesler susuyor, işler başlıyor. Evde yaşam her sabah yeni baştan kuruluyor. Tuhaf bir tekrar, hiç bitmeyen, azalmayan, eksilmeyen işler, başa dönen bir çember. Buna inanmak size zor gelebilir ama bu tekrarlar insana iyi geliyor.
...In life, each person can take one of two attitudes: to build or to plant. The builders might take years over their tasks, but one day, they finish what they're doing. Then they find they're hammed in by their own walls. Life loses its meaning when building stops
Then these are those who plant. They endure storms and all the many vicissitudes of the seasons, and they rearly rest. But unlike a building, a garden never stops growing. And while it requires the gardener's constant attention, it also allows life for the gardener to be a great adventure.
Garderners always recognize each other, because they know that in the history of each plant lies the growth of whole World.
Paul0 Coelho-Brida
Bu benim çok sevdiğim bir yazı. Bir Coelho hayranı olmasam da... Epeydir üzerinde düşünüyorum. Çook sevgili bir arkadaşımın dediği gibi "çiftçi olmaya öykünen bir inşaatçı"olarak kalacak mıyım?
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder